ولوج

موهایم خزه بسته تنم شور بیرون طوفان می آید و لنگه های پنجره                شلق، شلق سوت کشتی که از دور و مرد که می رسد عاقبت در را باز خواهد کرد                و صدایش ... می آید می دود در هوا برمی گردد من برگشتم . . . غم انگیز است وقتی خانه ام به آبهای آزاد راه ندارد ...

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...

سکوت یک جور هوای سنگین دارد با خودش. یک جور راز شاید. هوایش مثل یک روز دلگیر پاییزی است. دلزده ات می کند، اما نمی رماندت. یک جور غم ملو که جاری است. مثل یک آواز* فرانسوی است، نرم و عاشقانه و غمگین. مثل خیابانهای سنگفرش باران خورده است و دستهای خالی. مثل رویاهای کوچک من. مثل آجر بهمنی  و کف موزاییک و پله سنگی و پنجره چوبی. مثل شمعدانی و گربه و صندلی لهستانی. مثل بوی چوب، بوی توتون، بوی باران. مثل زن، بوی زن. مثل شهوت، مثل خواهش، مثل تن. مثل یک هم آغوشی سکرآور طولانی. مثل یک شعر است از همه چیزهای خوب دنیا. مثل یک تابلو از ای کاشهای من. مثل یک شعر عاشقانه است وقتی نباید گفت دوستت دارم. مثل یک کوره راه است، می پیچد و پشت علفزار گم می شوی. مثل رفتن است. مثل جای خالی عشق و چیزهایی که هیچ کس نمی داند و سکوت  و سکوت   و سکوت ... * ببینید  که در تمام مدت  فیلم  داشت در سرم می چرخید. ربطش؟ نمی دانم. شاید به خاطر این روزهای سخت، به خاطر من که تمام نمی شوم، به خاطر تو که تمام نمی شوی، به خاطر علی، به خاطر سکوتش، به خاطر سکوتم و به خاطر جاده ها که می روند ...

آقا هیچ چیز نداریم برای گفتن. اصلا زبان قاصر از این حجم بزرگ شادی که دو دستی ریختید توی دل ما. بین این همه روزهای بد مرسی از این همه رنگ، مرسی از این همه شور و مرسی به خاطر تک تک این کلمات وقتی رفتی برای دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی و باز ما یادت بودیم ... سلام به مردم خوب سرزمینم. ایرانی های زیادی در سراسر جهان در حال تماشاى این لحظه‌اند و تصور می کنم که خوشحالند. نه فقط به خاطر یک جایزه مهم، یک فیلم یا یک فیلمساز. آن‌ها خوشحال‌اند چون در روزهایى که میان سیاستمداران حرف از جنگ، تهدید، و خشونت تبادل می شود، نام کشورشان ایران از دریچه باشکوه فرهنگ به زبان مى‌آید. فرهنگى غنى و کهن که زیر غبار سیاست پنهان مانده است. من با افتخار این جایزه را به مردم سرزمینم تقدیم مى‌کنم. مردمى که به همه فرهنگ‌ها و تمدن‌ها احترام مى‌گذارند و از دشمنى و کینه بیزارند.   مرسی هزار بار...