ولوج

 دخترک  آرامی بودم همیشه و کاش که نبودم. خشم، آن دیو تنوره کش، هیچ وقت به تمامی در/با من زاده نشد و اینطور شد که آدمها رفتند و آمدند و زخم زدند روی زخم و من فقط نگاهشان کردم ... __مامان داشت یک فیلم می دید که آدم قصه آدمهای دیگر را می گرفت، استخوانهایشان را می شکست و ازشان به عنوان عروسک خیمه شب بازی استفاده می کرد. گفتم خوب اگر مفصلهایشان شکسته، اینطور که تکانشان می دهد چرا آه و ناله نمی کنند، مگر درد ندارند؟ مامان گفت فکشان را هم شکسته آخر. با خودم فکر کردم از این دردناکتر هم هست مگر که در سکوت درد بکشی و دلم برای آدمهای توی فیلم سوخت ... __من همانم. آن آدم اسیر دست خیمه شب بازهای دیوانه. اجازه دادم استخوانهایم شکسته شود تک به تک و هیچ نگفتم. آدمها نگاهم کردند که می خندم و می رقصم و پیش خود فکر کردند که لابد سخت هم بهش نگذشته، لابد آنقدرها هم دردناک نبوده، لابد دروغ می گوید اصلا، درد کجاست و زخم بعدی را زدند، استخوان بعدی را شکستند. درستش این بود که داد می زدم، مشت می کوبیدم، فحش می دادم حتی. درستش این بود که آن رنج را و غم را که به من تحمیل می کردند، می کوبیدم توی صورتشان، باید آدمه