ولوج

  اولش فقط پایان نامه بود و یه عالمه خط - گیج و ویج و واخورده درست مثل خودم - منم بودم و اون ساعت گرد روی دیوار هم بود که هی می رفت و هی به فکر من نبود. اما پنجره که بارون اش گرفت خطهای گیج گیجیمو دادم بهش بعد خودمو بغل زدم یه عالمه شب خیس بهاری مهمونش کردم. یه وقتهایی این پنجره عجیب نعمت بزرگیه.

  در اولین دقایق سال جدید و در پی فرموده های آقا در باب صرفه جویی و اصلاح الگوی مصرف کامپیوتر من دعوت ایشان را لبیک گفته و دقیقا بعد از سال تحویل زمانی که این بنده سراپا تقصیر عزم را جزم کرده برای عرض تبریک سال نو گرافیکش را آنچنان علیه من شوراند که تمام صفحات را به شکل آکاردئون مرحوم پدربزرگم نشان می داد. سپس چون دید که درس عبرتش را در دل سیاه من راهی نیست ناگاه ندایی برآورد که:" ای دختر ما تو را با نشانه هایی کوچک پند دادیم تا الگوی مصرفت را اصلاح کنی و این قدر در استفاده از کامپیوتر و ایضا اینترنت اسراف ننمایی ولیکن تو اعتنایی ننمودی پس از این پس ویندوزمان بالا نمی آید تا جانت بالا بیاید. باشد که عبرتی باشد برای دیگران." و اینچنین ما از نعمت کامپیوتر محروم شدیم. و اینک پس از یک هفته مذاکره با کامپیوتر عزیز ایشان قول مساعد داده که در صورتی که بنده خودم را اصلاح کنم ایشان هم از در آشتی با من درآید. باشد که گناهکاران همه به راه راست هدایت شوند. آمین...   پینوشت با تاخیر:  سال نو مبارک

  بعضی زمانها این جوری است. آن قدر عمیق که غرقت می کند که حل می شوی در آن. که می بردت با خود تا اوج آسمان وقتی غرق شعفی. آن قدر که فکر می کنی تا به حال اصلا شادی نکرده ای. که اصلا آن حس های قبل اسمش شادی نبود. و گاهی می کشاندت به عمیق ترین چاه دنیا. آن قدر تاریک آن قدر تنگ آن قدر بی انتها که فکر می کنی هیچ گاه از دست غمش رها نمی شوی. بعضی زمانها اصلا مال عاشقی است. مال آن عاشقیهای بی حد و حصر که ببرتت تا اوج آسمان و یا بکشانتت به ته چاه دنیا. بعضی زمانها مثل این سال ۸۷ است. عمیق و پرماجرا. سرشار از اتفاقهای عجیب و تجربیات تازه. سال شادیهای بکر و غمهای بی انتها. سال تو. سال عشق و هجران. سال بودنت و نداشتنت. سال امید و ناامیدی توامان. به سلامت سال ۸۷. روزهای خوشم را که می بری جایی در زمان بگذار که بتوانم گهگاهی بهشان سربزنم. مواظب خودتان باشید روزهای خوب زندگیم. در خیالم به سراغتان خواهم آمد و با خاطره احوالتان را خواهم پرسید. خدانگهدارتان تک تک لحظه های عاشقی سال ۸۷. خدانگهدار...

  عشقم از آن تو                                                                                                                  تپش قلبم از آن تو                                                                                                             شوقم از آن تو ... عشقت از آن او                                                                                                                  خنده هایت از آن او                                                                                                              آغوشت از آن او ... خاطره هایت از آن من                                                                                                        خیالت از آن من                                                                                                               نبودنت از آن من ...         تمام داشتنت از آن او                                                                                                           تمام داشته هایم از آن تو                          

  چه جادویی داری تو؟ که هروقت از راه می رسی آن تکه گوشت لخت و سنگین افتاده ته سینه ام هوس پرواز دارد آمدنت را مردم شهر از دخترکی می فهمند که دلش را به نخی بسته تا هی برای خودش بیخودی بالا نرود ... پینوشت :  کنسرت را پژوهیدیم یا کنسرت ما را پژوهید در هر حال امروز شنبه است و تا اطلاع ثانوی از امتحان خبری نیست.

  حالا هی من بگویم مرا در برج امتحان زائیده اند شما هی نیشتان را برای من باز کنید. هنوز نفسی به راحتی نکشیده بودیم که امروز استاد موسیقی ام تماس گرفت و گفت:" آماده باش. جمعه کنسرت پژوهی است." این کنسرت پژوهی هم از آن مقولات است ها. یک سری آدم دور هم می نشینند و هرچه در چنته دارند رو می کنند و یک سری استاد هم همینجور بر و بر نگاهشان می کنند و محکشان می زنند برای اجرای کنسرتهایی که در پیش است. البته تا اینجای مسئله خیلی مهم نیست. ماجرا از آنجا مشکل دار می شود که من برای امتحان کلاس هفته پیشم را کنسل کردم و باز برای امتحان دو هفته است که دست به ساز نزده ام. و استاد خوش خیال بنده مرا به عنوان یکی از بهترین شاگردانش معرفی کرده. فکر کنید اگر من از پسش برنیایم چه آبرویی از بیچاره می رود. باز شروع شد بی خوابی استرس و ... نمی دانم این کنسرت پژوهی را دیگر کجای دلم بگذارم.  بعدنوشت:  من دارم از استرس تلف می شم شما می گید چی می زنی. بابا انصافتون را شکر. گیتار می زنیم از نوع فلامینکو

  می آید                                                                                                                              می بارد                                                                                                                             می بوسد                                                                                                                          می ماند ...                                                                                                             ... می دانم       

  دیشب خسته بودم خیلی. خسته دو روز امتحان و خسته کار و به کلی خواب احتیاج داشتم. فقط وقتی گفتید که مهمانی جمعه را به شنبه موکول کردید تا من هم بیایم نتوانستم نه بگویم. مهمانی که نه دور هم جمع شدن. دور هم جمع شدن چند دوست دوران دانشگاه. آمدیم همدیگر را دیدیم خانه صاحبخانه بیچاره را زیر و زبر کردیم و کلی حرف زدیم از همه چیز . از پایان نامه هامان که همین طور روی دستمان باد کرده از دانشگاه از خاطراتمان که با هم داشتیم و از اینکه چقدر دلمان برای هم تنگ شده بود. چقدر دلم برایتان تنگ شده بود.برای شوخی هاتان که شاید گاهی از حد می گذراندید و وقتی ماجرا به اینجا می رسید یکی می گفت:"صلوات ختم کنید." دیشب چقدر از حد گذراندیم و چقدر این جمله تکرار شد. و امین که می گفت:" دیگه صلوات جواب نمی ده باید ختم قران کنیم." بی ادب شده بودیم شاید.می گفتید به خاطر کله های داغمان است اما من می دانستم به خاطر دلهایی است که گرم شده است از این حضور دور هم .در کنار هم بودن گستاخمان می کند. چقدر دلم برای این گستاخیها تنگ شده بود. برای باهم شام خوردنمان برای باهم موسیقی گوش کردنمان برای گفتگوهایمان

 فکر کنم مادرم من را در برج امتحان زائیده از بس این امتحانهای من تمام شدنی نیستند. در راستای همین موضوع امتحان نظام مهندسی دادم توپ.اگر نبودم امتحان داشتم. قهر نکرده بودم و از زندگی هم سیر نشده ام. پست قبل هم تاریخ مصرف داشت. بعد از آن دیگر نه عصیانهای یک روح سرکش بلکه فقط و فقط یک مشت خزعبلات بود من باب لوس کردن خودمان. البته می دانم که به نشیمنگاهتان هم حساب نکردید.باز به نسیم که هوایمان را دارد اساسی. در هر حال من با نسیم آشتی کردم و با هم رفتیم امتحان نظام مهندسی دادیم و البته پدرمان هم درآمد. دو روز پشت هم از ساعت ۹ صبح تا ۶ بعدازظهر. و این در حالی بود که بقیه رشته های هفتگانه ساختمان فقط یک امتحان تستی داشتند که بیشترین زمانش ۲۰۰ دقیقه بود و منابعشان حداکثر ۱۰ کتاب. و این یعنی ما با نزدیک به ۹۵۰ دقیقه امتحان و منابعی بالغ بر ۳۵ کتاب خیلی مهندسیم.(به کوری چشم تمام کوته ذهنهای تاریخ که قادر به تشخیص این فصل مشترک هنر و مهندسی نیستند اجماعا تو روحشون)

 نسیم این روزها را دوست ندارم. نسیم بغض دار و تلخ و خاموش. با چشمانی که با تلنگری پرآب می شود. با لبهایی که دیگر نمی خندد. با دستانی خالی و با قلبی خالی تر. رویاهایم را کجا جا گذاشته ام؟ در کدام پیچ روزگار؟ از کی این همه رها شدم و سایه؟ از کی؟ یادت می آید نسیم دست هم را می گرفتیم و می رفتیم پا به پا قدم به قدم؟ یادت می آید هروقت دلت می گرفت دستانم را حلقه می کردم دورت و آن قدر فشارت می دادم تا آرام شوی؟ یادت می آید تا لب وا می کردی که گله کنی از تنهایی مدهوشت می کردم از خاطرات؟ یادت می آید می گفتم اگر ۲۶ سال همراهت بودم ۲۶ سال دیگر هم می توانم؟ چه شد که دیشب بغض چند ساله ات سر وا کرد که دیگر نمی توانم. دیگر حتی ۲۶ دقیقه هم نمی توانم. چه کرده بودم من آخر؟ می دانم دستانم دیگر گرمت نمی کند .می دانم آغوش می خواهی. می دانم قلبت تپش می خواهد و شور. می دانم به تنگ آمده ای از بی همنفسی. همه را می دانم.حتی می دانم از من بدت می آید که هیچ از موبایلت هم بدت می آید که هیچوقت زنگ نمی خورد. از اتاقت هم و از آن عروسک همیشه خندان روی تخت. به خصوص وقتی چمباتمه می زنی کنار کتابخانه دستانم را حلقه می کنم

بعضی از هنرمندها انگار جادوی خاصی دارند در کارشان. وادارت می کنند نفست را حبس کنی و به احترامشان لحظه ای متوقف کنی زمان را در فاصله بین دم و بازدمت. بعضی از هنرمندها انگار بلدترند روح هنر را. می برند تو را با خود در چشم بر هم زدنی و رهایت می کنند تا بگردی خود را پیدا کنی در شکوه دنیایشان. بعضی از هنرمندها انگار هنرمندترند اصلا. ایمان ملکی از این دست است. سه کارش را که خیلی دوست دارم میزارم اینجا. بقیه را از سایت خودش ببینید. حتما لذت می برید.