ولوج

۱۶ فوریهٔ ۲۰۱۵ تکه ای از آن سالن گیلان بود، بارانی و مرطوب. تکه ای دیگر تهران بود در یک زمستانِ آفتابی. تکه گیلان زنی داشت که می آمد و مردی که عشق را کشانده بود با خود از گذشته تا به حال. تکه تهران زنی داشت عاشق رفتن، هر لحظه رفتن. جایی، روزی هبوط کرده بود از بهشت یک عشق و نوشته بود "تمام شد، باید برای روزنامه تسلیتی بفرستم"* و مرده بود. جایی که آن یکی زن زیر باران داشت درهای گذشته را می گشود این یکی زن می دید از یک جایی از زندگی اش دوباره به دنیا آمده انگار، همان قدر بکر، همانقدر بی خاطره. خود قبلی را گذاشته در گذشته بماند، گذاشته و گذشته، پا کِشان گذشته، خون چکان، غمگین، اما گذشته و از دروازه ای رد شده و دوباره از نو به دنیا آمده. و فکر کرد خود قبلی اش حالا چقدر دور است از او. آن زن دیگر داشت چیزهایی می گفت از حسرت، نرسیدن، نشدن و این یکی زن اما حالا می دانست که حسرتها را باید گذاشت یک جای دور، خیلی خیلی دور. دربهای گذشته را بست و پیش رفت بی نگاه کردن به عقب. زن آنور پرده داشت به یک کلاژ با مزه گیلکی-فرانسوی گوش می داد و به صدای قطرات باران و زن اینور پرده دا