ولوج

دارم یک مصاحبه می خوانم با یوجین اونیل. جایی می گوید: "آدمی هنگامی که چیزی غیرممکن را آرزو می کند، شکستن را خود از پیش انتخاب می کند. اما تلاش او در این راه پیروزی اوست! ... به نظر من چنین فردی الزاما تراژیک است اما مایوس کننده نیست، بلکه خارق العاده است. ممکن است از دید مادی ما او شکست خورده محسوب شود اما ارزشهای او ورای این صحبتهاست. می خواهم بدانم مگر تلاش او از هرنوع پیروزی الهام بخش تر نیست؟" دلم می خواهد بروم اینها را بلند بلند برای بچه ها بخوانم. بلند بلند برای همه بخوانم. برای همه آنهایی که نمی شناسیمشان و شمشیر را از رو بسته اند برایمان. اعتراف می کنم حرفهایتان توانست نه تنها حال خوش این روزهایمان را بلکه حتی چند اجرا را از ما بگیرد، اما فقط همین. خشم که تمام شد ما هنوز یکدیگر را داشتیم و روز تازه ای بود و درهای سالن دوباره باز شد و ما دوباره آدمها را وادار به تحسین کردیم. می دانید چرا؟ چون یادتان رفته بود که ما یک گروه دیوانه‌ی دیوانه‌ی دیوانه ایم که جنگیده ایم 9 ماه تمام. زمین خورده ایم بارها و بارها اما باز بلند شده ایم و این استعاره نیست، رد دردها هنوز بر جانم