ولوج

چیزی در من می جوشد که اسمش را نمی دانم. تا به حال نبوده یا من ندیدمش. دور خودم یک هاله احساس می کنم که مرا وصل می کند به جهان هستی. انگار با هر حرکت من تمام دنیا به دنبالم کشیده می شود، تغییر شکل می دهد و وضعیت جدیدی می گیرد. خل شده ام؟ شاید ... اما این فوران حسهایم آنچنان قوی است که مدام پرت می شوم، امان هم نمی دهد، تا می ایستم گیج و گول ببینم چه خبر است موج بعدی از راه رسیده. انگار ته هرچیز را از قبل می دانم، می بینم ... مثلا می دانستم یکشنبه شب که می روم اجرای یک سری از دوستان حتما فلانی هم می آید. حس کرده بودم، آنقدر قوی که وقتی دیدمش اصلا تعجب نکردم. حالا این آدم کسی است که نامش پای یکی از کارهای پرسرو صدای این روزهاست، خودش اما کار را نرفته ببیند و داشت از من می پرسید که تو رفتی به نظرت بازیها چطور بود و متن چطور بود و از این حرفها... یعنی آمدنش به این اجرا اصلا هم محتمل نبود، آن هم درست همان شب ... بعد حس می کنم انرژی دارد از بند بندم خارج می شود آنقدر که همه اش دلم می خواهد تنم مماس باشد با تن کسی، انگار تحمل این همه انرژی را ندارم می خواهم کسی را سهیمش کنم. بیشتر هم مرده

می گفتند 21 دسامبر آخر دنیاست. برای ما اما دریچه تازه ای از زندگی بود که تو گشودی اش، تو که دختر زمستانی ... می دانم. جهان بی انصافی را برایتان به ارث خواهیم گذاشت. می دانم. زندگی گاهی اصلا راحت نخواهد بود. اما ارزشش را دارد دختر جانم. روزی اگر دلت گرفت به شوق مادرت در آن فیلمی که قبل از به دنیا آمدنت گرفته نگاه کن، به حرفهایش گوش کن. از اینکه همه مان منتظریم که بیایی. که کاش چشمهایت به مامانی برود، لبهایت به بابایی. آنجایی که می گوید انگشتهایت هم به بابایی برود کاش، کاش مثل او با پیانو جادو کنی، به عشق جاری در فضا نگاه کن ... نمی دانم تو همین می شوی که ما در ذهنمان ازت می سازیم یا نه، مهم هم نیست البته، اما باور دارم شما نسلی خواهید بود که زندگی کردن را بلدید. هرزمان شک کردی یادم بیانداز برایت از آن جمعه بگویم که قرار بود دنیا تمام شود. من پشت در اتاق عمل ایستاده بودم. کسی زنگ زد که چه بارانی. خبر نداری؟ خبر نداشتم. آنجا پنجره نبود. پرستار صدایمان زد. دویدیم و تو را دیدیم خونی و کثیف. دست پدرت در دستم بود، دست برادرم. گفت دختر من است، محکم هم را بغل کردیم و جهان از همان جا دوبار