من خیلی وقت است که دیگر آن آدم سابق نیستم. دیگر هم نمی شوم. این روزهای تلخ که از راه رسید و من دیدم که چطور اطرافیانم در هول و ولا بودند و هیچ چیز در من تکان نمی خورد فکر کردم که چه عجیب. حتی کسانی بهم گفتند که غرق شدی در خوشبینی زیاد ،چشمهایت را باز کن واقعیت را ببین. کسی نمی دید که من در تلخترین جای موجود ایستاده ام، تلخی مثل یک سیال آرام آرام تا ته جانم نفوذ کرده و جلوتر از این نمی توانم که بروم. آن ابر مهیب سیاه که تازه برخاسته و همه را اینطور ترسانده خیلی وقت است که مرا در برگرفته. بعد تلخترش؟ اینکه دیگر هیچ صدایی ،هیچ آغوشی، هیچ بوسه ای آرامم نمی کند. من دیرزمانی است که دارم چنگ می زنم به هر رسنی که دوروربرم دارم برای رسیدن به رنگ، به شوق، به زندگی، به آن شادترین آوای جهان، به عشق ولی نگاه که می کنم ایستاده ام در دورترین جای جهان و آدمها شبحهای کوچک و دور که انگار از پیش چشمم می گریزند و آن تن اثیری من که خزیده در بلندترین قلعه جهان و سکوت و باد و یک دشت بی انتها در پیشِ رو ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد