پادگان یا کودکستان

 ما قبلا خیال می کردیم البته فقط خیال می کردیم که در پادگان کار می کنیم. از بس از چپ و راست دستور صادر می شد که :                                                                                                         " خانم م  راه نرو."                                                                                                               "خانم م از پشت میزت بلند نشو."                                                                                         "خانم م این قدر ناهارت را طول نده."                                                                                      "خانم م... "

تا امروز که از شخص شخیص مدیر مهندسی شنیدیم که یک نفر از دست ما خدمت ایشان عارض شده که ای داد و ای فغان از دست صدای این خانم حین صحبت که تمرکز ما را از بین می برد کلهم. و این در حالی است که این مهندس به ظاهر محترم یا با تلفن صحبت می کند یا با دوستانش که از اتاقهای دیگر به آتلیه ما دعوت می شوند یا با خانمهای دیگر شرکت که گویی لذت وافری از همصحبتی با ایشان می برند. و باز این در حالی است که من به کم حرفی شهره عالمم و از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان همین دیروز طی تماسی که با خواجه شیراز داشتم ایشان هم از این صفت من شاکی بود شدید.

البته من درست ملتفت نشدم که این همکار عزیز از دست صدای من برای چه کاری تمرکز ندارد چون آدم برای کاری که انجام نمی دهد تمرکز هم نمی خواهد طبیعتا. و بعد چرا ایشان این مشکل لاینحل را با خود من در میان نگذاشتند و مقام معظم مدیریت مهندسی را درگیر این مسئله کرده و به زبانی ساده تر چقلی کرده اند. 

و پس از غور بسیار پیرامون این رویداد بنده از همین تریبون اعلام می کنم که :" ما نه در پادگان بلکه در کودکستان کار می کنیم."

پینوشت: این مطلب در حالی نگاشته شد که همکار محترم با دو تن از دوستانشان مشغول گفتمان هستند و البته نهایت دقت را مبذول می نمایند تا تمرکز اینجانب را به هم نزنند.