من و جشنواره

 يك فقره سوتي داديم در حد المپيك.


يكي از دوستان از قبل به من سپرده بود كه هر زمان عزم جزم كرده براي ديدن بي پولي او را هم خبر كنيم كه شديد پايه است. دوشنبه توفيقش دست داد و من بعد از كلي زير و رو كردن برنامه جشنواره -كه من داشتم و او نداشت-  خبر دادم كه ساعت ۴ سينما آفريقا. اين دوست عزيز هم از ساعت ۲ تو صف بود. من هم بعد از گفتمان توجيهي با رئيس محترم با اندكي تاخير راه افتادم به طرف ميدان وليعصر. جلوي سينما هرچه قدر در آن صف طولاني جستيم دوست عزيز را كمتر يافتيم. لذا تماس حاصل نموده. از دوست عزيز اصرار كه "من جلوي گيشه ام" .از من انكار كه "منم جلوي گيشه ام پس چرا نمي بينمت؟"  در توضيح وخامت اوضاع همين بس كه در اين هير و وير داشت نوبت به دوست جان مي رسيد و از آنجا كه به هركس فقط يك بليط مي دادند ما نگران بوديم كه نوبت از دست برود. در همين هنگام دوست عزيز پرسيد: "تو مطمئني جلوي گيشه اي؟" و من در پاسخ با جديت تمام گفتم:" آره بابا. ايناها يه كاغذ گنده هم جلوي چشمم زده گيشه سينما استقلال." ... جايتان خالي بعد از لحظه اي سكوت با جيغهاي ممتد دوست جان روبرو شديم كه" IQ سينما آفريقا. نه سينما استقلال."

و بعد زماني كه مثل يك عدد فشنگ داشتم به طرف سينما آفريقا مي رفتم با خود فكر كردم كه هيچ كار خدا بي حكمت نيست اگر من تنها براي ديدن فيلم مي آمدم چه بسا داغ ديدن بي پولي در جشنواره به دلم مي ماند.

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد