دوستی

 نمی دانم می دانی یا نه؟ دوستی با دوستی فرق دارد.رنگ و طعمشان- جنسشان- مدلشان با هم فرق دارد. از بین تمام آدمهای رنگ و وارنگ دور و برت فقط بعضیها هستند که می توانی در حضورشان خودت باشی. آن لبخند مسخره رضایت را پاک کنی از صورتت و خودت باشی همان طور که همیشه آرزو کرده ای که باشی. نه اینکه بقیه دوستانت بد باشندها. نه اصلا. فقط بعضی وقتها دلت می خواهد حرف بزنی از دغدغه هایت و این حرف ها را فقط بعضی آدمها می فهمند. با آنها می شود ساعتها صحبت کرد بی آنکه موضوعش مد سال و مجلس خواستگاری و مهریه فلان کس باشد. با این آدمها می شود فیلم دید. می شود ساعتها در صف جشنواره ایستاد. می شود در یک سالن شلوغ منتظر شروع یک نمایش ماند. می شود آن مغازه کوچک خیابان انقلاب را برای پیدا کردن یک کتاب زیر و رو کرد. می شود ساعتها قدم زد و حرف زد. گاهی دعوا کرد بر سر کارگردان مورد علاقه. بحث کرد راجع به آنچه تازگیها دیده و خوانده ایم. می شود ساعتها در برابر یک تصویر ایستاد و شرح داد حسی را که شاید خیلی توضیح دادنی نباشد. می شود مرور کرد خاطرات صحنه را با هم. می شود آرزو کرد بلند پروازی کرد. گاهی می شود با یک دوست از دریچه دیگری به زندگی نگریست...

* برای سارای عزیزم به بهانه همراهیش در نمایشگاه عکس کیارستمی

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد