به مهربانترین موجود دنیا

 نمي دانم مي داني كه چقدر دوستت دارم؟ چه بايد بگويم كه ميزان عشقم را به تو بازگو كند؟ چه كار كنم كه لياقت همراهيت را داشته باشد؟ اينكه هستي و از لحظاتم كم نمي شوي. اينكه ايستاده ام به اتكاي دست تو كه در برم گرفته. كه تكيه گاه مني در تمام لحظات. كه هستي و اين بودنت دلگرمم مي كند به بودنم. كه صبورانه لبخند مي زني وقتي خشمگينم و ناراحت. زماني كه بي ادبي مي كنم حتي شايد مشت گره كنم برايت و ته دلم مي دانم كه آغوشت هست در هر بازگشتم به سوي تو. و مي دانم كه مي بخشي ام به خاطر كوچك بودنم و به خاطر حضورم در ظرف زمان كه اجازه نمي دهد انتهاي هر ماجرا را ببينم. و حالا كه در انتهاي يكي از نفس گيرترين ماجراهاي زندگيم ايستاده ام مي خواهم بگويم كه چقدر مديون توام ، به خاطر توجه ات به من و به خاطر نشانه هايي كه در مسير قرار دادي تا راه را درست بروم. ايمان دارم كه در هر اتفاقي خيري است و اينك خود را سپرده ام به امواج لايزال قدرتت و مي دانم جايي كه مرا مي بري همان جاست كه بايد. اين طور كه اسيرم در زمان و مكان نمي شود. در انتهاي مسير زندگي كه گذاشتي ام زمين و من توانستم ببينمت اگر دلم نلرزد و زبانم الكن نشود به تو خواهم گفت كه چقدر دوستت دارم خداي من...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد