یک پست کاملا شخصی

 دیگر نمی شود. دیگر نمی توانم به این بازی قدرت ادامه دهم. اینجا آخر خط است. خوب که نگاه کنی می بینی مرا ایستاده ام اینجا میان آوار باورهایم. درست مثل آن مبارزی که خستگی در تنش مانده از بس فکر می کرده هدفش ارزش جنگیدن دارد و حالا در نقطه انتهایی مسیر به جای تمام آن چیزهایی که سرخوشانه تصورش را می کرده تنها چیزی که نصیبش شده از تمام دنیا یک هیچ بزرگ است. همان قدر بی رمق ایستاده ام اینجا. حتما می بینی ام اگر که خوب نگاه کنی...