دردلهای یک آدم که از دفاع فقط چند ساعت فاصله گرفته

 و اینچنین بود که ما در واپسین روز تابستان سنه یک هزار و سیصد و هشتاد و هشت خورشیدی به دریافت مدرک کارشناسی ارشد معماری با درجه عالی نائل آمدیم.

امید است هرآنکس در این یک سال اخیر با این بنده سراپا تقصیر برخورد داشته و از اخلاق بسیار خوب اینجانب مستقیذ گردیده - چه آنان که به روی خود نیاورده و به دل نگرفتند چه آنان که با من کمترین برخورد کرده  چه آنان که گام را از این هم فراتر نهاده و جوابی داده اند دندان شکن و در پاره ای مواقع دل شکن و چه آنان که به هیچ کجایشان هم حساب نکردند این حالات روحی ما را- این خطا را بر من ببخشایند که جبر زمانه اینگونه ایجاب می کرد . حلالم کنید و اگر توانستید از من به دل نگیرید.

                                                                                               والسلام 

پینوشت ۱: دو تا تبریک عالی دریافت کردم که لذتش کم از دریافت درجه عالی نبود. مرسی از هر دوتون خیلی خیلی زیاد( بعد یعنی این خیلی خیلی که نوشتم معلومه که یعنی چقدر؟؟؟)

پینوشت ۲: شاید روزی نوشتم از غربت امروز. نخواستم خلق خودم و شما را تنگ کنم. اما خواهم نوشت روزی از جایی که خالی مانده بود... 

بعد نوشت: به خاطر تبريك نابت يه دنيا ممنون

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد