کاش "آخ" پایان کار نباشد

 اسمش هرچه كه هست؛ خلاقيت، جسارت، عبور از خط قرمز؛ يك موقعهايي آدم را مي ترساند. مي ترسي هنرمندت هرچه كه دارد را خرج كند و چيزي باقي نگذارد براي انتظارهاي بعدي، براي مزه مزه كردن اشتياق روزهايي كه ببيني اين دفعه چه جادويي در انتظار توست. كه يادش برود اگر خلاقيتش را تمام و كمال خرج كند اگر دستش خالي شود بعدش يا به تكرار مي رسد يا ابتذال. در بهترين حالتش آثاري خلق مي كند كه هركدام به تنهايي مي توانست شاهكار باشد اگر قادر بود زمان آن خلاقيت تام و تمام را مديريت كند. براي همين است كه هميشه با خودم فكر مي كردم اگر جاي ميكل آن‍‍ژ بودم حتماً "داوود" را نگه مي داشتم براي روزي كه ديگر حرفي باقي نمانده باشد. به خدا حيف "موسي" است يا ميدان "كاپيتول" و حتي آن نقاشي "صحنه رستاخيز" وقتي "داوود" اين طور سايه سنگينش را انداخته روي تمام آثار بعد از خودش. و يا نگاه كن به آن عكس "مهر مادري"* شرمن كه چطور وادارش كرده سكوت كند از بس فكر مي كند ديگر بيشتر و بهتر چيزي در چنته اش باقي نمانده. و حالا اين آلبوم "آخ" ... كاش چيزي از خلاقيت نامجو باقي مانده باشد ...

*مي دانم هيچ كدام از عكسهاي شرمن عنوان ندارد. اين اسمي است كه خودم برايش گذاشته ام.

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد