اندر ستایش دنیای کلاسیک

 انگار كن كه من دير به دنيا آمده ام. من آدم قرن هجده و نوزده ام. آدم تاتر و اپرا. آدم كالسكه و چراغ گازي. آدم گپ و گفتهاي طولاني هنر و سياست. آدم روزگار دستكش سفيد و زرد و كلاه ماهوتي. آدم رقصهاي دو نفره. آدم قدم زدن كنار رود سن با آن دامن هاي بلند غرق تور و دانتل. آدم عاشقي كردن در شبهاي پاريس و پطرزبورگ. آدم يك نگاه و صد دل. آدم عاشقيهاي بي حد و حصر در سكوت. هستم هاي تا پاي جانِ حتي اگر نفهمي، حتي اگر نداني. آدم شيك منطقيِ بيا ببينيم تفاهم داريم يا نه نيستم يا مثلا فلاني كيس مناسبي است پس دوستش داشته باش. من مال شتاب اين دنيا نيستم آدم عصرانه هاي مفصلم بين زنهايي كه با آرامش گلدوزي مي كنند. آدم شب نشينيهاي طولاني ام با آن لباسهاي سراسر چين و تور و سراسر زنانگي. آن پزهاي روشنفكري مال من نيست. صحبتهاي بي پرده ،عريانيها، برهنگيها مال من نيست. من آدم رمز و رازم. به كنايه حرف زدن. آدم آسان نبودن. آدم شرمم و قرمز شدنهاي دخترانه. آدم شفاف دنياي مدرن نيستم ، آدم همه را به يك نسخه پيچيدن. آدم كتابهاي كوچك سرراست سراسر ديالوگ نيستم. عاشق كتابهاي قطورم با شرح جزئيات مفصل، صحنه به صحنه، لحظه به لحظه. عاشق بالزاك و دوما و پوشكين و تورگينف و فلوبر.

 بعد اين جوري يك كتاب ناب كه مي افتد دستت روحت چند تا نفس عميق مي كشد و يادش مي رود كه وسط اتوبان است در تاكسي كنار يك مرد چاق گنده كه اندازه سه نفر جا گرفته و تو بهش توپ و تشر زده اي كه خودش را جمع كند. ولو مي شوي كتابت را مي خواني و هي يك خط در ميان افسوس مي خوري كه چرا اين قدر دير به دنيا آمده اي ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد