اغتشاش از نوع خانوادگي

 گوشه امني در اين دنيا است كه هروقت دلم آغوش بخواهد پناهنده مي شوم آنجا. پيرزني دارد گرد و قلنبه كه مهرباني از چشمهايش مي ريزد و  پيرمردي كه مي نشيند برايت كتاب خواندن با آن عينكش و با آن زباني كه براي بعضي كلمات نمي چرخد. و من از آن دختر دلتنگ غمگين تبديل مي شوم به نوه بزرگي كه عشق پيرمرد و پيرزن را يك تنه در اختيار دارد. بعد فكر كن خزيده اي در آن خانه، كز كرده اي يك گوشه، دلت كه گرفته هيچ، نمايش مسخره اي هم از حضور در حال پخش است. پيرمرد كه از قضا بسيار هم مذهبي است بك هو مي گويد:" من نمي فهمم كي پا شده رفته خوب شما كه اين همه آدم داشتين روز عاشورا مي آورديد جلوي ما درمي اومدن ديگه." اول چشمانم گشاد مي شود، بعد مي گويم:" جلوي شما باباجي؟" پيرزن از آن طرف مي گويد:" پس چي. از 13 آبان همه را رفته من هم اگه پا داشتم مي رفتم." پيرمرد مي گويد:" به ...( شوهر خاله ام را مي گويد) مي گم تو جلو نرو قدت بلنده شناسايي مي شي. من كوچولو ام، گم مي شم. تو هم دختر يه كم ورزش كن اين جور كه لاجوني كه نمي توني بدويي." بعد همه مي گن چرا حالت خوب مي شه مي ري اونجا.  تو را خدا شما بگيد اين پيرمرد ماچ لازم نيست؟

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد