پدر قهرمان من

 خانواده محترم جناب آقاي م كه بنده به عنوان فرزند ارشد در آن ايفاي نقش مي كنم يك زبان مشترك دارد و آن هم موسيقي است. پدر اين خاندان پنج نفره آن طوري كه برايمان تعريف كرده اند از جواني با سازهايش زندگي مي كرده. و اين طوري بوده كه من و برادرانم از زماني كه طفلي بوديم به قاعده يك فندق با دو-رِ- مي – فاهاي پدر بزرگ شده ايم. در اين ميان مادر محترم هم از اين به قول پدر جان عشق بي نصيب نماند و شروع كرد سازآموزي. و حالا با دوستانش تصميم به برگزاري يك كنسرت گرفته اند. آن هم گروه نوازي دف كه هركس اندك آشنايي با اين ساز داشته باشد مي داند صداي يك عدد از اين ساز به تنهايي براي يك محله بس است. بعد گويا جاي تمرين پيدا نكرده اند مادرجان از دوستان دعوت كرده براي تمرين تشريف بياورند خانه ما كه خانه است و آپارتمان نيست و طبعا محل مناسبي براي تمرين. حالا اينها را بگذاريد كنار اينكه برادر كوچكتر در حال آموزش درام است و از صدايش چه بگويم كه صد رحمت به دف. ديروز خسته و هلاك رفته ام خانه از سر كوچه پيچيده نپیچيده ديدم به به كنسرتي به راه است. رفتم داخل مي بينم 12 نفر دف مي زنند برادر محترم هم با آن طبل بزرگه درامش- كه اسم تخصصيش را بلد نيستم و آدم را ياد ميدان جنگ مي اندازد- برايشان سرضرب نگه داشته و مادرم در انتهاي هرقطعه وقتي دوستانش تعريف مي كنند از درست شمردن پسرش و اينكه چه قدر خوب گام را نگه مي دارد چشمانش برق مي زند و با افتخار از شوهرش مي گويد كه همه اينها را مديون اوست. كه عشق به موسيقي را او جاري كرده در اين خانه. كه اصلا نمي تواند فكرش را هم بكند كه اگر شوهرش از اينهايي بود كه مي آيند خانه تا شامي بخورند و دستوري بدهند احتمالا و بعد از هورت كشيدن چايشان خواب هفت پادشاه ببينند و ورد زبانشان اين باشد كه گراني است و شما نمي فهميد و من خيلي زحمت مي كشم و از اين حرفها چطوري مي خواست با او زندگي كند...

مي روم به اتاقم. صداي اين معجون غريب دف و درام هنوز هم به راه است. اما فكرش را كه مي كنم مي بينم مي ارزد. نهايتش دو ساعت ديرتر خوابيدن است ديگر ولي مي ارزد به اينكه در خانواده اي زندگي كني كه يك زبان مشترك دارد. زبان مشتركي كه داشتنش را مديون پدر است. پدري كه معناي عشق را خيلي خوب مي فهمد...

بی ربط نوشت: یا ایها الناس کسی اینجا هست به من کمک کنه مشکل این صفحه را حل کنم؟ بعضی آی پی ها نمی تونند پستها را کامل ببینند. تو را خدا كمك

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد