امید از نوع ماسیمو مارتینی اش

معمولا رواج سبک یا شیوه ای خاص در بین شاخه های مختلف هنر پیرو یک روند کلی است. می گویم معمولا، چون حتما استثنایاتی هم وجود دارد. با دنبال کردن این مسیر می توان اینطور نتیجه گرفت: موجهایی که باعث بروز و ظهور سبکی خاص می شود از هنرهایی آغاز می شوند که جنبه انتزاعی قویتری دارند.هنرهایی مثل ادبیات، نقاشی، موسیقی و نمایش و از این دریچه به هنرهای تجسمی تر تسری پیدا می کنند. از این جهت است که مجسمه سازی، معماری و طراحی صنعتی در ته این صف جا می گیرند. انگار برای فرم دادن به یک اندیشه شرط اول جاافتادگی آن است. حالا این درست که این تاخر زمانیها به خاطر شتاب دنیای امرز دیگر آنقدرها هم به چشم نمی آید.اما هنوز هم می توان همان نتایج قبل را گرفت. هر اندیشه ای که توانست خود را وارد حیطه طراحی فرم کند بی شک دیگر فقط یک موج گذرا نیست. اگر نگوییم سبک، اما می توان به عنوان یک اندیشه قابل تامل و تاثیرگذار ازش یاد کرد.
اینها را گفتم تا برسم به مسابقه طراحی ماسیمو مارتینی میلان. اما نه به سالهای فعالیت این مسابقه کار دارم نه به اهدافش که اگر علاقه مند بودید با یک سرچ کوچک خیلی چیزها می توانید درباره اش پیدا کنید. منظورم دقیقا همین دوره ٢٠١٠ اش است با موضوع دستهای هوشمند. می خواهم از بین تمام ٣١٣١ طرح شرکت دهنده در مسابقه برسم به طرح حبیبه مجدآبادی با نام میلیونها دست هوشمند که به همراه طرح دیگرش نقوش در حال پرواز جز طرحهای منتخب این دوره مسابقه است. خواستم عکسش را برایتان بگذارم اینجا نشد. از بس تمام سایتها تربناک شده اند آن هم با رایحه فیل. از سایت خودش ببینید که چطور این نشانه امیدواری همین طور قل قل خوران دارد تمام دنیا را در می نوردد با کلمه، با رنگ، با نت، و این آخری با فرم. دیگر قضاوتش با خودتان ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد