شاخ نبات

"... شاخ نبات نخست تقاضای نافرجام دوست و همکارم بود که ناگهان برای بازنویسی متنی از منظومه "موش و گربه عبید زاکانی" بدستم رسید. همزمان با اوضاعی مالامال از یاس و ناامیدی و نیز به موازات ادامه پژوهشهای چند ساله ام تحت عنوان "دایرة المعارف قافیه". پس در حوزه معنا قائم به آن فضای یاس آور شد و در حوزه زبان از حال و هوای آن دوره پژوهش حول وزن و قافیه تبعیت کرد. بنابراین شاخ نبات برخلاف دیگر آثارم ، پیش از آنکه نتیجه احساسات آنی شاعرانه باشد یک شوخی متکی به مهندسی کلمه و عبارت است ... " ( از یادداشت مهدی شمسایی در بروشور نمایش)
شاخ نبات حتی اگر از دید کارگردانش یک شوخی هم باشد شوخی شاهکاری است. تلفیقی بی نظیر از موسیقی ایرانی، ادبیات ایرانی و نمایش ایرانی. به گمانم عبید هم اگر در این روزگار بود همینطور داستانش را به روز می کرد ، به همین ظرافت و با همین دقت مهدی شمسایی. شاخ نبات اتفاق نادری است در تاتر این روزها. چند نمایش را سراغ دارید که یک گروه حرفه ای موسیقی همراهیش کنند و بازیگرانش روایتگرانی باشند شعرخوان و رقصان؟
این اولین اپراتاتر ایران را از دست ندهید. بروید رقص را به مثابه هنر بر روی صحنه ببینید. بروید شاهد جان موسیقی ایرانی باشید فارغ از تمام چه چه ها و پیش درآمدها. اصلا بروید یک شعرخوانی ناب را ببینید. بروید حقیقت را ببینید در لباس موش و گربه. بروید ببینید که عبید تعریفش کند یا شمسایی خیلی هم فرق ندارد میان استبدادها هیچ هم تفاوت نیست. بروید دست مریزاد بگویید به این همه هوشمندی ...
راستی اگر رفتید تک نوازی چنگ را در شروع نمایش از دست ندهید که سرراست تا آسمان می بردتان . از ما گفتن ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد