A Wonderful World

من دیشب بعد از مدتها از ته دل خندیدم، آن هم 90 دقیقه تمام. وقتی از سالن می آمدم بیرون آرزو می کردم که کاش همه تان می دیدید این نمایش را. گلریز نبودم، جفنگ بازی و بالا پایین پریدن بیخود هم ندیدم. کار یک گروه فرانسوی بود در بخش بین الملل جشنواره تئاتر فجر. قیافه آدمها دیدنی بود از بس برای ما تئاتر فاخر یعنی حرفهای گنده گنده و بازیگران اتو کشیده و موقعیتهای تو در توی پیچیده . همچین آدمهایی بودیم و آمده بودیم یک کار خارجی ببینیم و به بار هنری مان بیافزاییم احتمالا. خود من روز قبلش یک کار آلمانی دیده بودم که گفته می شد بهترین کار خارجی حاضر در جشنواره است (هتل پارادیزو) که الحق و النصاف عالی بود و یک کار فرانسوی در مورد جهان صنعتی که یک جاهاییش عجیب از ریتم می افتاد ولی در کل کار خوبی بود(موسم باد و باران). و اینطوری بود که یک سری آدم عبوس جدی رفتیم توی سالن. اولش پرده ها که رفت کنار و کار که شروع شد آدمها هی سعی می کردند بلند نخندند و لابد هی با خودشان فکر می کردند الان کار جدی می شود. کمی بعد دیگر نمی شد نخندید با صدای بلند و کمی بعدترش همان آدمهای بای دیفالت غمگین تئاتری قهقهه می زدند، جاهایی که خیلی بهشان خوش می گذشت کف می زدند و با بازیگرها در خواندن همراهی می کردند و حتی جایی که بازیگر کلاهش را انداخت وسط جمعیت سر به سرش می گذاشتند و کلاهش را پس نمی دادند. اینها یعنی خنداندن کار سختی است، به اندازه یک کار جدی سخت است، به اندازه یک کار پیچیده فلسفی باید وقت بگذاری و هزینه کنی، اگر نخواهی تن به لودگی بدهی و با جفتک چهارتاق ملت را بخندانی و خنده برایت قیمت داشته باشد، و این یعنی بازیگری در حد کمال، بدن عالی، بیان عالی، هماهنگی و نگهداشتن ریتم عالی، استفاده از آکسسوار عالی، از آن طرف طراحی صحنه و نورپردازی و موسیقی عالی، نتیجه می شود اینکه بعد از یک ساعت و نیم مردم دلشان نخواهد از سالن بروند و آنچنان گروه را تشویق کنند که سالن را بترکانند و امروز سایت تئاترشهر تیتر بزند که استقبال بی نظیر مردم از نمایش "ترکیب دو زمان"
وقتی درهای سالن باز شد انگار که یک توپ انرژی را پرت کنند توی محوطه، آنقدر که آدمها همه شان خنده روی لبهایشان مانده بود. از سالن که می آمدم بیرون و به خودم نگاه می کردم که نیشم باز است و حالم خوب و به آدمهای دیگر، دیدم چه قدر جای خنده بین ما خالی مانده. دیدم چه قدر همه مان افتاده ایم در جریان جدی زندگی و شادی را پرت کرده ایم یک جای دور. دیشب واقعا از ته دل یک افسوس بزرگ داشتم. دلم می خواست همه مان با هم توی آن سالن بودیم ...

- نمایش ترکیب دو زمان (A Wonderful World) – گروه BP Zoom- فرانسه
برنده : جایزه ویژه هیأت داوران جشنواره تئاتر کن - جایزه اول از جشنواره بین المللی دلقک ها در بارسلونا - جایزه بهترین نمایش خارجی از فستیوال 'بوینس آیرس'
14 و 15 بهمن/ تالار اصلی تئاتر شهر/ ساعت 18 و 21

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد