بسی رنج بردم در این سال سی
از امروز سی ساله ام. چه حجم عجیبی دارد این جمله. همیشه فکر می کردم سی ساله که بشوم بار زندگیم را بسته ام. مثل یک نقطه عطف بود برای من همیشه، مثل پیچ آخر که بعدش دیگر آسودگی است و آرامش. حالا؟ آغاز سفر است و من در ابتدای مسیر و چشمم به روشنای ته جاده.
قبلش موجود پرروی درونم خودش را از یک حضیض کشانده بالا، ایستاده لب گودال و خودش را تکانده و سعی دارد برگردد از سال گذشته که به جرات سختترین سال زندگیم بود. سالی که آن روی زشت زندگی کوبیده شد توی صورتم و تا اعماق زمین سقوط کردم.
تا قبلش خیال می کردم زندگی رسم قشنگی است. نه اینکه سختی نبود، مشکل نبود، غم نبود، که بود، اما فکر می کردم از پسش برمی آیم. بار غم را باور نداشتم. فکر نمی کردم غم آدم را بشکند. همیشه می گفتم راهی هست. بن بست را باور نداشتم. از دست دادن را و از دست رفتن را. سال گذشته برای اولین بار در زندگیم شکستم. دیدم غم همیشه هم ملو نیست، یک وقتهایی مثل سیل همه چیز را با خود می برد. دیدم یک وقتهایی هیچ کاری از دستت برنمی آید، فقط باید بنشینی منتظر که بیاید و بگذرد و امید داشته باشی جان سالم به دربری. دیدم بعضی وقتها پایان شب سیه هیچ نیست جز یک تاریکی بزرگِ عمیقِ تلخ. دیدم این حجم عظیم می تواند مرا به بیمارستان برساند به زیر سرم و هیچ چیز نماند از آن دختر قوی که خودش فلان و خودش بهمان اگر که زندگیش یک هو خالی شود و دلش به عشقی و به مردی گرم نباشد.
جانکاه بود. حتی هست هنوز گاهی. اما یک جور پوست اندازی هم بود. به پشت سر که نگاه می کنم نسیم را می بینم شکسته و پخش و پلا. و این خود را دیدن خوب است به گمانم. یعنی ازش آمده ام بیرون. یعنی گذاشتمش در سال پیش و خودم یک جور بزرگترِ بالغتری آمده ام این ور. کلید بود. همان کلنگ آخر ته یک تونل، همان سیاهترین لحظه که پشتش نور سربرمی آورد. حالا از بالا که به تمام این سالها نگاه می کنم راهی را می بینم که راه من بوده انگار. که تمام آن اشتباهات، سختیها، تلخیها خانهایی بود برای اینکه مرا به آنجا که باید، برساند. و آن شکست آخر، تو بگو قربانی من بر درگاه آگاهی. رنج بنیان کن عزیز من دستم را گرفت تا چند پله به نور نزدیکتر شوم.
به قول استاد نازنینمان : با این همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شمایید*
وقتش است نفسی تازه کنم و دوباره راه بیافتم، سلام سی سالگی ...
نظرات
ارسال یک نظر