بغض

1-      وقتی در مملکتی زندگی کنی که همه چیز سیاه سفید است، صفر و صد، کم کم یادت می رود که حق خیلی چیزها را داری. یادت می رود که خیلی چیزها حق همه مان است و می فهمیم و می دانیمشان حتی اگر به زعم بعضی ها آدم خوب داستان نباشیم. نسخه همه را در این مملکت از قبل پیچیده اند. اینجور که باشی عشقت هوس است حتما. آنجور که باشی دل دادنت شیطانی است باز هم حتما. و ... و ... و ... انگار که نمی شود یک جای زندگیت غلط باشد اما در یک جای دیگر آنطور باشی که باید. حالا در همچین جایی کسی برداشته قابی ساخته تلخ، رنگی. سراسر نور و تاریکی. به من اگر بود دلم می خواست از تک تک صحنه ها عکس می گرفتم. بعد یک تلخی سرشاری هم داشت با آدمهایی که هی می بُردندت به لذت و ولت می کردند در انزجار، هراس، ناامیدی. که یک جاهایی فحششان می دهی، بعد دلت غنج می زند از عاشقیهایشان و شاید اصلا دلت بسوزد که چه حیف. که یادت می آورد آدم یعنی همین دیگر. جایی روی لبه دانستیها و حماقتها،درستها و غلطها، زیباییها و زشتیها ...

2-      آدمهایی هم نبودند. سایه شان بود، صدایشان، اندامشان و جاهایی یک شکل محو سریعی از صورتشان گاهی. انگار که تویی مرکز جهان. خوبیها بدیها فقط به پای توست، بقیه فقط می آیند و می روند، حاشیه اند برای زندگی تو، راهت را نمی بندند، هولت نمی دهند، خودشان را زندگی می کنند. حالا این را بگذار کنار آموخته های ملتی که عمری به گوشش خوانده اند عقب ماندگیها تقصیر دیگران است، سنگ اندازیها و دشمنیهایشان ...

3-      عشق چیزهایی کم دارد در این مملکت. از بس دلم می خواست یک جاهایی هم را سفت بغل کنند، سفت ببوسند. اما لحظات خوب به باد می رفت به یک لانگ شات آسمانی، کوهی، درختی، جایی... خیلی هوشمندانه البته. جوری که جای خالی بود و نبود. که ببین اینجا را نمی شود نشان داد اما هست، جریان دارد. انگار که بخواهد بگوید تو می گویی نشان نده نمی دهم، اما حذفش که نمی توانی بکنی. هست ...
به گمانم به خاطر همین چیزها است که بغض می شود فیلم دهه شصتی ها. نه به خاطر داستانش، به خاطر آموزه هایی که عمری درسمان دادند- چیزهایی که خواستند باور کنیم و چیزهای که خواستند فراموش کنیم - و حالا به وقت برداشت آنچه کاشته اند، هرکداممان در هر موقعیت و جایگاهی هنرمندانه داریم نشان می دهیم که یاد نگرفتیم، هیچ وقت هیچ کدام از درسهایشان را یاد نگرفتیم و چه خوب البته. چه خوب که فرزندان ناخلفی شدیم، خاکستری و عاشق. چه خوب ...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد