آنتیگونه کارگاهی

در پلاتوی تمرین یک برگه چسبانده بودند که "آنتیگونه قرار است به صورت محدود در 20 شب روی صحنه برود. برای بلیط با این شماره ... " اس ام اس دادیم و جواب دادند که دو شب اول 50 درصد تخفیف دارد. ما جماعت بی پول تاتری هم استقبال کردیم و رفتیم. در گیشه بلیط را که دستمان دادند دیدیم روی بلیط  به جای اسم نمایش نوشته "کارگاه کشور استونی" ، بعد همایون غنی زاده خودش هم روی صحنه بود. توضیح داد که این دو شب در واقع ما جلوی چشم شما تمرین می کنیم. نمایش را به شکل کارگاهی روی صحنه می بریم و من به عنوان کارگردان حضور دارم تا جاهایی را اصلاح کنم ، بازبینی کنم یا تغییر دهم، همان اتفاقی که در تمرینها می افتد. ایده آنقدر ناب و آنقدر هیجان انگیز بود که از همان اول میخکوبمان کند. دو ساعت تمام همراه بازیگرانی بودیم که حتی زبانشان را نمی دانستیم چون سابتایتلی که تهیه کرده بودند قابل خواندن نبود. غنی زاده خودش بعضی دیالوگها را ترجمه می کرد و در مورد جاهایی از صحنه که هنوز آماده نبود توضیح می داد. بعضی صحنه ها را چند باره تکرار میکرد تا به حس موردنظر برسد. روی حرکات، نوع بیان و ... نظر می داد و ما انگار که داشتیم از دید یک کارگردان هوشمند کار را می دیدیم و این عالی بود. وقتی آمدم بیرون نتیجه برای من لااقل فقط دیدن یک نمایش نبود، حسم مثل کسی بود که با یک گروه حرفه ای تمرین کرده باشد. لذتش که وصف ناشدنی و البته دیدم چه قدر، چه قدر جای این حرکات و این جسارتها در تاتر ما خالی است ...
این کارگاه که تمام شد اما خود نمایش را از دست ندهید ...
- آنتیگونه - همایون غنی زاده - دوم تا بیستم شهریور 91 - هرشب ساعت 20:30- تماشاخانه ایرانشهر

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

بزن بزن دف دل را / خراب و خانه گل را / که من اسیر شبم شب

در من زنی است که مویه می کند، کاه می پاشد به هوا، خاک می ریزد بر سر، اما سرد نمی شود. زنی که یادش رفت پشت سر کسی که می رفت آب بریزد. زن داغش عین روز اول تازه است ... نه صورتش را، که دلم را می خراشد. در من جوی خونی جاریست و کسی که حزین می خواند : "به آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد / تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی "*  ... * سعدی پینوشت :   الکی  محسن نامجو را گوش کنید. سه تارش خود جادوست. یک روز می آیم برایتان می گویم از سحر این ساز. از وقتی در آغوش می گیری اش و رویا آغاز می شود. فعلا بروید گوش کنیدش و تا آسمان بروید ...  
بیشتر بخوانيد
سال تحویل که نزدیک شد لباس نو پوشیدم و نشستم سر سفره. قبلش اشکها را ریخته بودم، زیاد و بی انتها، در سیاهی شب و وقتی همه خواب بودند. اما به خودم قول دادم گریه را بگذارم در همان شب بماند، در آن سال سیاهِ منحوس و فردا که صبح شد و سال نو، دیگر اشکی نباشد. قبلترش سبزه سبز کردم، تخم مرغ رنگ کردم و سفره هفت سین را چیدم تا یادم نرود زندگی هیچوقت منتظر هیچ کس نمی ماند ... می دانی؟ جایی باید ایستاد و به زندگی سلام دوباره داد و ایمان آورد، این بار نه به آغاز فصل سرد که به بهار، به شور، به عشق، به زندگی ... جایی باید تلخیها را ریخت دور، نفسی تازه کرد و دوباره از نو راه افتاد ... روز تازه/سال تازه مبارک همه مان باشد ...
بیشتر بخوانيد

شعرخوانی ها- دو

این سترگِ ارغوانیِ شراب مــــــــــرا راهی نیست من به بوی سیگار تو عاشقـــی ها می کنم من از تو می نویســــم تو هر که را دوست داری بخـــوان ... من پیاده ی تـــو ام تجریش ُ شریعتیُ نوابُ صیادُ هنگامُ شب آ هنگام تو ام من انقلاب توام چمران نه ..هفت تیر خورده ی تو ام مـــن به تنهایی طــــهرانِ تــــو ام هــر چه شیراز بروم ُ بزنم به لب تر کردنی از تو نابــــــ اَم نمی کند خرابـــــ اَم نمی کند سجاد افشاریان نمایشنامه نویس است و بازیگر و صد البته شاعر. این شعرش را در انتهای نمایش "صد سال پیش از تنهایی ما" با صدای خودش خواند. اگر نمایش را دیده اید، بدانید و آگاه باشید آنکه سیامک صفری از بین جمعیت کاغذ را داد دستش تا شعر را بخواند تماشاگر نبود، نویسنده کار بود و شاعر این قطعه ...
بیشتر بخوانيد